Цемрык Велет
“хутчэй бы гэты дзень скончыўся”, – прамаўляеш,
а я ўтароплена гляджу ў слізень вакна –
нас накрывае коўдрай туману, а потым яго змывае дажджом.
вокны тады ўжо не слізні, а павелічальнае шкло,
скрозь яго на свет паглядаю стамлёна,
а ты мне гаворыш:
“хутчэй бы гэты дзень скончыўся”.
і пагаджаюся раптам, і ты кажаш: “каханы”.
шчасця няма.
альбо гэта падзенне каменя ў студню.
сярод грымотаў метро – падзенне скарыстанага квітка.
шчасця няма.
ёсць толькі пробліск сонца вечаровага між дрэваў
з ракі павеў незразумелы ветру.
шалёны рух пяску на нёманскім беразе.
знікненне формы, пачуцця –
аголенае цела ў квецені.
шчасця няма.
забыліся рукі, забылася галава.
навуку шчасця не падняць.
не вывучыць адвольна.
між кустоўя расце дрэўца,
складана яму.
шчасця няма.
ёсць толькі сподзеў на шчыліну, за якой
таемна палымнее дзіцячы свет.
увесь свет працяты ледзьве не наскрозь
усім тым, што называю паталагічнасцю
жыцця:
узыходзіць сонца, а пасля –
ператвараецца ў поўню,
і рысы наваколля змяняюць колер:
калісь у радзімках ейных бачыў я сузор’і.
цяпер яны мне
пустой
татуіроўкай.
супраць мяне ўздымаецца ўсё напачатку,
а пасля ападае, бы хваля марская, –
вось і канец – прымружаныя вочкі могілак.
там за кожным капцом схавацца хацеў,
бегаў шпарка, цішком, пераскокваў цераз плот
і бег да ракі і да млына,
углядаўся ў ваду, бачыў там адно сябе і нябёсы:
поруч птушка, што падаць умее,
поруч дрэва, што сохне паволі,
вось і я – прыдурэлы і ціхі хлапчук,
што шукае спаміж хатаў – дамоў састарэлых
апошнія дзверы.
мілы той куток, дзе рэзалі пупок,
дзе ты хварэў і плакаў у прадонні,
дзе рабіў свой першы крок
ўздоўж зімовага дня на падваконні,
там і гадаваўся – глядзеў у вакно:
вострыя дрэвы рэзалі вочы
цябе адвучылі цярпець прыгажосць
фея й геолаг з брамы ў горад
цябе навучыў знаёмы вар’ят
баяцца дзвярэй і суседзяў
ня есці з рук чужых шакалад
і ня браць у сяброў карамелькі
замшэлы дзіцячы садок
даў навуку болю й чакання
ён быў ніякім нібыта знарок
і нагадваў хутчэй лякарню
мяне вучыла марозіва ў краме
гнілыя галубы ў асеннім лісці
там я веру толькі тату й маме,
усе астатнія з тугога пластыліну…
а праз турмы зімы прарастае вясна...
о, былы сум іржы анямелых ад снегу дарог!
я прачынаўся, а за межамі ложка быў сад —
птушкамі кратаў чорныя дрэвы,
але я іх усіх змог.
я прачынаўся, а за межамі ложка літва —
край мой змерлы ў руінах антычнага сьнегу.
чуеш?
якою ракою яна адплыла
ў ціхі край, дзе брыняе крывёю сцяг белы.
а праз турмы зімы прарастае вясна!
сокам льецца святло цераз скрайкі ўсіх рэчаў.
соты сэрцаў — бы цаглінаў сям’я
ў будаўніцтве тваёй і маёй
новай вежы.